Zeewier. Bruinwier. Tot 60 cm lang, soms zelfs langer. Vertakkingen worden 2 cm breed. Olijfgroen tot bruin. Voortplantingsorganen lichtgroen (vrouwelijk) of oranjebruin (mannelijk). Het thallus (plantvorm) bestaat uit een discusvormige hechtschijf en een ronde steel met regelmatige dichotome vertakkingen (elke vertakking splitst zich in twee gelijke delen). De vertakkingen zijn afgeplat en hebben een duidelijke middenrib en gezaagde randen. In de lagere zones van het intergetijdengebied, met name in Zeeland en het Waddengebied.

Afmetingen: Thallus tot 60 cm lang, soms zelfs langer. Vertakkingen worden 2 cm breed.
Kleur: Olijfgroen tot bruin. Voortplantingsorganen  lichtgroen (vrouwelijk) of oranjebruin (mannelijk).
Vorm: Het thallus (plantvorm) bestaat uit een discusvormige hechtschijf en een ronde steel met regelmatige dichotome vertakkingen (elke vertakking splitst zich in twee gelijke delen; gevorkt). De vertakkingen zijn afgeplat en hebben een duidelijke middenrib en gezaagde randen. De eveneens afgeplatte voortplantingsorganen groeien aan de uiteinden van de vertakkingen en kunnen enkelvoudig of eenmaal gevorkt zijn.
Textuur: Stevig.  

Een algemene soort in Zeeland en langs de verdere  Nederlandse kust, inclusief de Waddeneilanden.
Op het strand: Wordt aangespoeld langs de hele kust gevonden.

Gezaagde zee-eik groeit op hard substraat en vormt vaak een karakteristieke zone in het lage deel van het intergetijdengebied. Deze zone bevindt zich onder de zone van Blaaswier en Kleine zee-eik, maar boven de Suikerwier-zone. Soms komt deze soort zelfs net in het sublittoraal voor. Op beschutte en semi-blootgestelde dijken is het een algemene soort, maar Gezaagde zee-eik vormt minder dichte vegetaties dan de Blaaswier of Kleine zee-eik vegetaties in hun eigen zone. Op dit wier is vaak de hydropoliep het Figuurzaagje Dynamena pumila te vinden. Ook de Vlakke alikruik Littorina fabalis leeft op Gezaagde zee-eik: deze zet hier eieren op af en vindt hier voedsel. De slak voedt zich niet met de Gezaagde zee-eik zelf, maar met epifytische wiertjes die erop groeien.
Deze wiersoort is tweehuizig: er zijn aparte mannelijke en vrouwelijke individuen. De reproductieve structuren ontwikkelen in de winter aan de toppen van de vertakkingen. Ze worden dan heel licht gezwollen, met een ribbelige structuur, maar ze zijn nog steeds afgeplat en hebben ook de gezaagde rand. Het is een meerjarige soort. 

Basaal zijn de blaadjes ongekarteld en tot enkele cm lang, in het middendeel van het thallus zijn de blaadjes kleiner en gekarteld, in het bovenste deel zijn ze lijnvormig of ontbreken ze geheel. De drijfblaasjes zijn rond (soms langgerekt, maar geen punt aan de top) en staan op steeltjes. De voortplantingsorganen zijn langwerpig en kegelvormig.
Textuur: Taai/stevig en glad

Deze wiersoort wordt in getijdenwater gevonden in het ondiepe sublitoraal (het gebied onder de laagwaterlijn), dichtbij de kust, op hard substraat. Met heel laag water drijft het bovenste deel van het thallus aan de oppervlakte. In stilstaand water kan het wier tot enkele meters onder de waterlijn voorkomen. Deze soort groeit niet in het intergetijdengebied, omdat het een lage tolerantie voor droogvallen heeft. Wel kan het tegen een laag zoutgehalte (bijvoorbeeld op plekken waar zoet en zout water mengen). Japans bessenwier kan zich binnen het eerste levensjaar al reproduceren en kan zichzelf ook bevruchten (het is hermafrodiet). Daardoor groeit het erg snel en kan het sterk competeren met inheemse soorten. De eerste delingen van de zygote (bevruchte eicel) vinden al plaats wanneer de zygote zich nog in de 'moederplant' bevindt, zodat de plantjes als embryo’s vrijkomen. 

Op het strand: Japans bessenwier wordt ook veel aangespoeld aangetroffen, waaronder vaak vruchtbaar en met jonge embryo’s, wat de snelle verspreiding kan verklaren. 

De hechtschijf van Japans bessenwier is meerjarig en blijft het hele jaar door staan. Als het koud is, verliest dit wier zijn blaadjes en drijfblaasjes. Wanneer het warm genoeg blijft, groeit het wier het hele jaar door. 

Kleur: Olijfgroen tot goudbruin.
Vorm: Vanuit een discusvormige hechtschijf ontspringen meerdere hoofdassen. Deze zijn afgeplat, onregelmatig vertakt en zijn op regelmatige afstand voorzien van grote drijfblazen (deze zitten als het ware in de hoofdas, tussen top en basis gelegen, niet afgetakt). In iedere as wordt per jaar één drijfblaas gevormd (met uitzondering van de eerste twee jaar, waarin geen drijfblazen worden gevormd). Door verschillende oorzaken, bijvoorbeeld sterke golven, kunnen drijfblazen missen (vertakkingen kunnen afbreken), daarom kan alleen de minimale leeftijd met deze techniek worden bepaald. De assen hebben geen middennerf en de rand van de assen is vaak licht gezaagd. Behalve de vertakkingen die onbeperkt doorgroeien, is er nog een type vertakking met beperkte groei; aan het eind hiervan groeien de voortplantingsorganen. Deze hebben als ze gerijpt zijn de vorm van een ovale, geribbelde druif.    
Textuur: Stevig, leerachtig.

Knotswier komt zeer algemeen voor in Zeeland (zowel in de Oosterschelde als in het Grevelingenmeer). Komt ook voor op de dijken en in de havens van de Waddeneilanden.

Op het strand: Deze soort wordt ook aangespoeld langs de gehele Nederlandse kust en op de Waddeneilanden veel gevonden en zit dan vaak vol met epifytische soorten (wieren en algen die op andere wieren/planten groeien), vooral met Polysiphonia lanosa.  

Knotswier groeit op hard substraat op beschutte locaties. Op dijken is vaak een duidelijke zonering te zien: dit wier vormt een brede band op het middengedeelte van de dijk, lager dan Kleine zee-eik, maar hoger dan Gezaagde zee-eik. Het is goed bestand tegen droogte en hoge temperatuur. Op plaatsen waar wind en golven vrij spel hebben, neemt Blaaswier vaak de plek over van Knotswier.
Elk individu is ofwel mannelijk ofwel vrouwelijk. De voortplanting vindt plaats in de winter. De voortplantingsorganen, die meestal gevormd worden in de lente, zijn dan gerijpt. Aan de inhoud van de rijpe voortplantingsorganen is het geslacht te herkennen: de mannelijke variant is oranje en de vrouwelijke variant is groen (om dit te zien moeten de voortplantingsorganen vaak opengemaakt worden). Kleur is echter niet altijd een duidelijk kenmerk, soms zijn de voortplantingsorganen simpelweg nog niet rijp. Eicellen en zaadcellen worden afgegeven aan het water en de bevruchting vindt dus niet in het wier zelf plaats. 

Knotswier is meerjarig. Het is een langzame groeier en kan tientallen jaren oud worden.
Meerdere soorten wieren vervellen regelmatig, met als effect dat eventuele ongewenste algen die op het wier groeien ook afgeworpen worden. Knotswier zou de gehele opperlaag cellen afwerpen, maar dit wordt door enkele onderzoekers in twijfel getrokken.