Slibanemoon Sagartia elegans. De tentakels van de slibanemoon hebben geen lengtestrepen.

Afmetingen: De zuil is variabel van vorm en kan een hoogte bereiken van 10 cm en een diameter van 2 cm. Meestal echter niet hoger dan 5 cm, met een doorsnede van circa 1 cm. De mondschijf is tweemaal zo breed als de diameter van de zuil en de tentakels kunnen ca. vijfmaal langer zijn dan de breedte van de mondschijf.
Kleur: De zuil is beige van kleur en voorzien van vage wit/grijze lengtestrepen. De mondschijf is gewoonlijk wat lichter. De 'lippen' van de mond zijn meestal donkerder dan de mondschijf. De tentakels zijn min of meer doorzichtig. Zeer kenmerkend zijn op iedere tentakel de dunne witte lijnen, omzoomd door zwarte randen. Doordat de tentakels min of meer doorzichtig zijn, lijkt het alsof ze een witte kern bevatten. Als de witte lijnen min of meer spiraalsgewijs om de tentakels heen lopen, lijken de tentakels bochtiger en warriger dan ze in werkelijkheid zijn. Iedere tentakel is doorgaans voorzien van een witte dunne streep, die loopt van de voet van de tentakel tot de punt.
Vorm: De zuil is zeer slank en glad en in tegenstelling tot de Gewone slibanemoon zitten er nooit schelpfragmentjes aan vastgekleefd. De mond van het dier is vaak ovaal met doorgaans duidelijke lippen. De tentakels kunnen langer worden dan de zuil en hangen kenmerkend naar beneden als de takken van een treurwilg. 'Vechttentakels' zijn niet zeldzaam; deze zijn meestal doorschijnend wit van kleur.
Overig: Als Weduwerozen worden aangeraakt trekken ze zich zeer sterk samen, tot een sterk afgeplat bolletje. De strepen lopen dan straalsgewijs vanuit het midden naar de rand.
De dieren leven vastgehecht op substraat dat soms bedekt is met slib of zand, meestal niet in duidelijke groepen.

's Zomers in de Grevelingen, bij optredend zuurstof-tekort, liggen de dieren inactief los op de bodem.
In oude literatuur aangeduid als Actinothoe undatus.

A.W. Gmelig Meyling (2013)
[IvL feb. 214]

Commentaar