Nederland (bron: S. van Leeuwen)

Mariene huisjesslak. Tot 7 mm. Wit, glanzend, opperhuid bruingeel. 6-7 vrij vlakke windingen, de laatste winding ca. 65% van de totale schelphoogte. Aan de columellaire zijde in de mond steeds twee witte tandvormige plooien. Mondopening spits, geen operculum. Oppervlak met alleen groeilijnen. Dier met korte koptentakels die aan het uiteinde knopvormig zijn. Lichaamskleur wit, deels glasachtig transparant. Leeft vaak ondergronds onder deels in de bodem liggende stenen langs de hoogwaterlijn, op vaak min of meer grofzandige bodems. Zeer plaatselijk in Zeeland.

Gewoon muizenoortje Myosotella myosotis, Meertandig muizenoortje Myosotella denticulata. [Verschillen zitten in de kleur, de tandplooien en de biotoop/leefwijze]

Afmetingen: H. tot 7 mm, B. tot 3,5 mm.
Schelpkleur: Wit, glanzend. De opperhuid is bruingeel, bij oudere exemplaren meestal afgesleten.
Schelpvorm: Dunschalig horentje met 6-7 vrij vlakke windingen. De laatste winding is groot en neemt tot 65% in van de totale schelphoogte. Aan de columellaire zijde in de mond zitten steeds twee duidelijke, witte tandvormige plooien. De bovenkant van de mondopening is spits. Geen operculum.
Sculptuur: Alleen groeilijnen.

Dier: Korte koptentakels die aan de basis verdikt zijn en aan het uiteinde stomp knopvormig. Ogen als twee zwarte stipjes aan de basis van de koptentakels. Lichaamskleur wit, deels glasachtig transparant.

Het Witte muizenoortje leeft vaak diep ondergronds onder ten dele in de bodem ingebed liggende stenen langs de hoogwaterlijn, die bij hoogwater kunnen onderlopen. Dergelijke stenen liggen meestal op min of meer grofzandige bodems en ze vinden nog voldoende lucht om het tot een volgende laagwaterperiode uit te houden. Nu en dan ook gevonden op meer kleiige of slikachtige bodems. Langs de Engelse en Franse kust ook levend op verticale rotswanden. Het voedsel bestaat uit detritus. De dieren zijn hermafrodiet. Voortplanting tussen juni en september. Eieren worden vastgemaakt aan stevig substraat. Leeftijd: minimaal 3 jaar.
Muizenoortjes behoren tot de Pulmonata: zogenaamde ‘longslakken’, waarbij de mantelholte dienst doet als primitieve long. Wanneer de dieren gedwongen lange tijd permanent onder water leven, verdrinken ze.

Een zuidelijke soort. Vanaf de Atlantische kust van Groot-Brittannië, tot in de Middellandse Zee. In het Noordzeegebied wordt de noordgrens gevormd door Nederland. De dieren zijn voornamelijk bekend van beschutte plaatsen langs en op schorren en slikken, in dijkbochten etc. Tijdens gericht onderzoek door Den Hartog (1962), bleek de soort in het verleden levend op veel plaatsen in het Deltagebied voor te komen. Op diverse van deze locaties zijn echter later geen levende dieren meer aangetroffen. De soort is momenteel nog slechts van weinig plaatsen bekend. Recente waarnemingen zijn bekend van de kusten van de Ooster- en Westerschelde. In het Waddengebied zijn tot nog toe alleen lege huisjes gevonden. Het geschikte biotoop lijkt hier plaatselijk wel aanwezig.

Bruyne, R.H. de, S.J. van Leeuwen, A.W. Gmelig Meyling & R. Daan (red.), 2013. Schelpdieren van het Nederlandse Noordzeegebied. Ecologische atlas van de mariene weekdieren (Mollusca). Tirion Uitgevers, Utrecht en Stichting Anemoon, Lisse 414 pp.
Hamstra, R., 1965. Leucophytia bidentata (Montagu 1808) en haar verspreiding in Nederland.In: Het Zeepaard 25(2): 21-25.
Hartog, C. den, 1962. De verspreiding van het slakje Leucophytia bidentata in het Deltagebiedvan Rijn, Maas en Schelde. In: Basteria 26: 17-24.

(De Bruyne, Van Leeuwen, Gmelig Meyling, Daan et al, 2013 -Ecologische atlas- 2013)
[HR feb. 2014; IvL mrt 2014]

Commentaar