Hydropoliep. Mariene soort. Bedekking afhankelijk van het substraat. Een bruinachtige, tot 3 mm dikke korst met scherpe uitsteeksels en een groot aantal kleine, doorzichtige, wit of roze poliepjes. Groeit vooral op door heremietkreeften bewoonde slakkenhuisjes. De cementachtige korst blijft lang na de dood van de kolonie aanwezig.

Afmetingen: Bedekking afhankelijk van het substraat, grote horens kunnen geheel bedekt zijn. Dikte van de korst tot 3 mm, uitsteeksels tot 2 mm.
Kleur: Korst geelbruin tot donkerbruin. De kleine poliepjes zijn doorzichtig, wit of roze.
Vorm: Stevig hoornachtig laagje met scherpe pukkelachtige uitsteeksels. Vanuit de hoornlaag ontspruiten dicht op elkaar staande slanke poliepjes die het oppervlak een donsachtig aanzien geven. Ze zijn maximaal ca. 1,5 cm lang. De onderlaag van de kolonie kan na het afsterven van de poliepjes zeer lang als een cementachtige dode bruine korst  op schelpen en andere voorwerpen aanwezig blijven.

De kolonies groeien soms op stenen of andere harde objecten, maar in de meeste gevallen op de schelp van huisjesslakken die door heremietkreeften bewoond worden. Bijvoorbeeld op de wulk Buccinum undatum of de Alikruik Littorina littorea. De poliepen worden door de heremietkreeft tegen de stroming in heen en weer gedragen, hetgeen voor voedsel zorgt, maar de kolonie profiteert ook van het afvan van de heremietkreeft. Deze heeft op zijn beurt baat bij de door de netelcellen van de poliepen geleverde verdediging. Beide soorten leven dus in symbiose.

Deze Ruwe zeerasp kent net als meerdere andere hydroïdpoliepen geen kwalstadium (meduse-stadium). De planula-larven kruipen over de bodem tot ze een bewegend slakkenhuis vinden.
Kolonies zijn van gescheiden geslacht. Mannelijke kolonies zijn wit, vrouwelijke roze.

Noord-Noorwegen tot Marokko en in de Middellandse Zee. Ook langs de Amerikaanse Oostkust, Golf van Mexico enin het Caribische gebied. In Nederland algemeen in de Noordzee, Zeeuwse stromen en (schaarser) in de Waddenzee.

Commentaar